Tempus fugit, zoals de Romeinen zeggen ... al moet ik bekennen dat die eerste 3 weken gekluisterd aan onze sofa naar mijn beleving de tijd toch behoorlijk traag voorbij maalde ...
Niet mogen steunen betekent immers je met 2 krukken voortbewegen en dat is alles behalve handig, zo kan je amper dingen verplaatsen, probeer anders maar eens een vaatwasser in en uit te laden ofzo ... of zelfs gewoon een kop koffie van de keuken naar de living te brengen. Nee, eigenlijk moet je voor zowat bijna alles wel de hulp van iemand inroepen en dat gaat snel vervelen (voor beide partijen).
Maar goed, ze gaan uiteindelijk wel voorbij die vervelende eerste 3 weken en behalve een zwelling van mijn onderbeen (10 dagen na de ingreep), waarschijnlijk door verplaatsing van allerhande vloeistoffen en stolsels in de knie en het been, verliep alles volgens planning en zonder verdere complicaties.
Die eerste week dat je dan eindelijk mag/moet beginnen steunen is ook niet evident ... je moet dan immers eerst wat steunen maar nog steeds je 2 krukken gebruiken en dat laten evolueren naar 1 kruk om ten slotte zonder krukken te eindigen. Geloof me, de wil om dat te doen is er zeker, want je wil graag terug enige zelfstandigheid en onafhankelijkheid bemachtigen ... maar zoals met alles (en zeker na 3 weken te hebben platgelegen met de benen omhoog) gaat dit niet van de ene dag op de andere.
Mijn linker dijbeen was ook nog maar een fractie van wat het geweest was (duidelijk te zien naast het rechter), wat een normaal gevolg is van het niet gebruik maken van deze spieren, ook dat moet weer helemaal terug opgebouwd worden.
Maar goed, eens ook die (nog steeds moeilijke) week voorbij, heb je zeker nog een paar weken nodig om echt goed mobiel te worden. Het steeds verder plooien en strekken van de knie en het tegelijk opbouwen van spiermassa zorgt daarvoor. Naast het dagelijks half uur kine en het fietsen op de hometrainer thuis, moet je van elk moment in de zetel gebruik maken om plooi- en strek-oefeningen uit te voeren.
Sinds vorige week ben ik ook gestopt met het dragen van mijn brace. Aangezien deze toch al enige tijd het volledig plooien en strekken toeliet, vond ik dat deze nog maar weinig meerwaarde bood en mij eigenlijk meer hinderde dan steun gaf. Uiteraard beveelt men het dragen hiervan wel nog aan, indien je meer risicovolle activiteiten zou gaan beoefenen, maar de behoefte om (uitgezonderd op de hometrainer of in een zwembad) aan sport te gaan doen, ontbreekt mij voorlopig nog volledig (en dat zal nog wel een hele tijd zo blijven). In principe zou 9 maanden na de operatie je terug alle activiteiten (incl. voetbal) mogen hervatten, maar tot het spelen van een match (niet gewoon een balletje trappen met de kinderen), zal men mij niet gauw meer kunnen overhalen.
Ondertussen stap ik al bijna weer zonder te manken ... mijn knie strekt zich nog niet 100% vanzelf (er moet nog steeds wat druk op uitgeoefend worden), maar toch bijna en met nog wat kine komen we er wel.
En is dat nu zo'n zware ingreep als ze zeggen en zou je er opnieuw voor gaan?
Ja en Ja. Voor iedereen jonger dan zestig en voor alle actieve zestigplussers, is er eigenlijk geen keuze, dan kies je voor een operatie. En ja, het moment waarop de specialist me zei dat niet alleen mijn meniscus gescheurd en omgeplooid was, maar ook mijn voorste kruisband volledig over was ... dat zal mij nog lang bij blijven, dat was een slag in mijn gezicht. Maar goed, het is (voorlopig toch) allemaal goed afgelopen en ja, er zijn zware momenten bij, maar je doet het om terug beter te worden en neemt het zoals het komt en stap voor stap, dag na dag en je weet, dan kom ik er wel. Er zijn ergere dingen in 't leven.
Alleen blijft het belachelijk dat één verkeerde beweging in een fractie van een seconde, bijna een half jaar van je leven aan ingrepen en revalidatie kost. Maar goed, we moeten blij zijn dat de medische techniek zo ver staat en dit allemaal kan ... vroeger bleef je gewoon kreupel voor het leven ...
