http://nl.wikipedia.org/wiki/Tonsillectomie
Het begon allemaal tijdens de paas-periode 2010. Tijdens één van de tweedaagse meetings van onze afdeling op het werk in Duitsland, begon ik koorts te krijgen. Ik had al een tijdje keelpijn, maar nog niet in extreme mate en daarenboven hadden elk van onze kinderen net een virale infectie achter de rug, dus ik maakte me daar allemaal weinig zorgen over en dacht ook dit zal wel zo passeren. Op de laatste dag van onze meeting-sessie heb ik mij echter na de lunch-break moeten excuseren omdat ik mij te slecht voelde. Aansluitend had ik de rest van de paasvakantie verlof genomen (om met de kinderen door te brengen), dus ik zou het gewoon wat kalmer aan doen en trachten wat te rusten thuis. Na een paar dagen koorts, nam deze af, in tegenstelling tot de keelpijn die maar steeds toenam. Ook raakte mijn keel steeds meer gezwollen, wat het slikken (en eten) verder bemoeilijkte. Een telefoontje naar de huisarts leerde mij dat deze, zoals altijd op zo'n vervelende momenten, natuurlijk ook verlof had. Maw toch nog maar even wachten. Totdat ik op een woensdagmiddag in Plopsa-Indoor Hasselt, zoveel keelpijn had (een pijn die ik tot dan toe nog nooit met die intensiteit gevoeld had) en het slikken van voedsel zo moeilijk werd, dat ik toch maar het besluit nam, onmiddellijk naar een dokter van wacht te trekken. Deze man keek welgeteld 5 seconden in mijn keel om mij vervolgens te zeggen dat het er zo slecht uitzag dat het gewoon slikken van antibiotica volgens hem te traag zou werken, hij stelde voor meteen een specialist te bellen met de vraag of ik de volgende dag reeds in het ziekenhuis zou mogen langskomen, wat kon. Aan mij gaf hij het advies om een koffer mee te nemen, het zou een verblijf van 3-4 dagen worden. Inderdaad een halve week aan de IV-antibiotica later was het abces dat zich op mijn amandelen gevormd had en waardoor op het einde zelfs ademen moeilijk zou worden, voldoende gereduceerd en de pijn eveneens onder controle. Reeds toen gaf de specialist aan dat bij herhaling een verwijdering van de amandelen een betere optie zou zijn ...
De rest van 2010 heb ik geen last meer ondervonden aan mijn keel en ik begon me dan ook opgelucht te voelen, ok, ik had waarschijnlijk te laat naar de dokter (en de antibiotica) gegrepen, maar ja, als je al elke week bij de dokter staat met je kinderen en daar in een aantal gevallen stuit op "virale infectie", dus gewoon uitzieken, dan ren je niet zo snel meer daarheen, zeker niet als het jezelf betreft en de omstandigheden (vakantie) het daarenboven bemoeilijken. Maar goed, ik had mijn les geleerd, als het blijft pijn doen, ook al zakt de koorts, ga naar een dokter.
Maar daarmee is het verhaal nog niet ten einde ... dit jaar in 2011, heb ik vanaf het voorjaar tot nu een 5 à 6 tal keelontstekingen gehad, uiteraard durfde ik niet meer gewoon wachten, dus telkens naar de dokter ... in één op de 3 gevallen was het waarschijnlijk viraal en geraakte het "uitgeziekt" na een lange 2 weken zware keelpijn (niet van het type Strepsil'ke of Orofar'ke, nee Dafalgan of Brufen om de dag op door te komen), in alle andere gevallen moest er ook telkens antibiotica aan te pas komen om de situatie onder controle te krijgen ...
De conclusie liet niet op zich wachten, iedereen (huisarts, specialist en ja ook ikzelf) was het ermee eens, die amandelen van mij was ik beter kwijt dan rijk ... ja, ze vormen een eerste lijns-defensie tegen luchtwegen-infecties en ja, ze hadden mij 35 jaar lang geen problemen bezorgd (voor zover ik wist; ik heb weliswaar al een aantal jaren last van
slaapapnoe en daar kunnen deze amandelen ook een oorzaak van zijn).
Maar de vaststelling dat ze enorm groot en daarenboven cryptisch (onregelmatig, wat de kans op infecties verhoogd, in tegenstelling tot gladde amandelen) qua vorm zijn, versterkte deze beslissing.
Iedereen die mijn pad kruiste en aan wie ik vertelde wat mij te wachten stond, reageerde met pijnlijke grimassen, "oe en dat op uwe leeftijd" was één van de meest gehoorde uitspraken.
Tja, veel koop je daar niet voor, je staat ervoor en moet erdoor heen.
2 weken ziekteverlof na een ingreep van een half uurtje, dat leek me overdreven, ik weet nu wel beter.
De ingreep zelf gebeurde uiteraard onder volledige narcose. Het ontwaken op de recovery werd snel gevolgd door een zeer vervelende spuit in mijn rechterbeen, waarna ze om de 5 à 10 minuten mij kwamen vragen hoeveel pijn ik had op een schaal van 0 tot 10, blijkbaar gaf ik 4 keer een fout antwoord, gevolgd door een spuitje pijnstiller. Eens stabiel (ook qua pijn), werd ik naar mijn kamer gebracht. De eerste 24 uur ben je redelijk suf van alle medicatie, het doet pijn maar de pijn wordt onder controle gehouden. De voeding is koud en vloeibaar. Na een nacht en een dag observatie mag je naar huis om gedurende een tweetal dagen ongeveer hetzelfde ritueel thuis verder te zetten, zijnde koud en vloeibaar eten (weinig), pijnstillers (veel) en rusten.
Ik had voorschriften voor Dafalgan forte (1g) en Voltaren 100 (suppo), ja dat laatste was ook niet zo aangenaam 2x per dag een suppo opsteken, ik ken leukere hobby's ... en ze hadden mij ook nog druppels
Tramadol uit het ziekenhuis meegegeven, een veel krachtigere pijnstiller die ik daar had gekregen. Die laatste heb ik initieel wel wat genomen, maar ben ik vrij snel mee gestopt, je wordt er namelijk erg suf van (en draaierig als je niet blijft plat liggen) en ik werd er na een tijdje ook gewoon kotsmisselijk van (letterlijk), een beetje het gevoel wat je kan hebben als je veel te veel gedronken hebt en het gevoel krijgt dat de kamer begint te draaien, maar dan anders (en nog erger).
Daarna moet je stilaan normale (zachte) voeding eten, de eerste dag lijkt dan nog wel te gaan, als is de pijn bij het slikken wel intens (zelfs als je net daarvoor nog pijnstillers hebt genomen). Het slechte nieuws is dat die pijn niet afneemt, maar alleen toeneemt om enkele dagen later tot een maximum te komen, bij mij was dat op dinsdag (operatie had plaats de donderdag-middag ervoor), normaal is dat pas na een week ...
Die dag heb ik niks kunnen eten, maximaal pijnstillers genomen en het leek alsof alle zenuwbanen in de buurt van mijn keel in brand stonden, elke zenuw van elke tand, mijn hele kaak, mijn hoofd en mijn keel, alles deed pijn. Een bijzondere ervaring.
De dag erna, woensdag had ik controle en voelde ik mij voor het eerst sinds de operatie eigenlijk best wel goed, ik at redelijk (nog steeds kleuterporties, maar goed) en bij de controle zag alles er goed uit, ik was optimistisch en dacht, vanaf nu kan het alleen maar beter worden.
Dat viel tegen, de dagen erop deed het eten weer meer pijn, had ik nood aan meer pijnstillers en ik begon mij af te vragen, wanneer ga ik me nu eindelijk beter voelen. Daarenboven ben je alle smaak kwijt vanaf het moment van de ingreep, in je keel zit immers een open wonde en die geeft allerhande smaken en geuren af die onaangenaam zijn en al de rest blokkeren. Eten interesseert je dan ook totaal niet en het slikken doet nog altijd pijn. Maar goed, het moet voor het herstel, dus je probeert en wanneer het te pijnlijk wordt, schakel je over op een portie vanille-ijs die je ondertussen al kotsbeu geworden bent (wegens dagelijks op het menu).
Afijn, ik hield braaf vol en hoopte dat ik mijn dosis pijnstiller toch stilaan zou kunnen afbouwen ...
Zondagavond laat kreeg ik wat last van "dikke slijmen" in mijn keel of zo voelde het toch ... zoals gezegd heb je eigenlijk een soort open wonde in je keel, dus krijg je eigenlijk ook heel de tijd vieze slijmen daarvan ... dit keer was het echter iets anders, waar men mij niet helemaal voor had gewaarschuwd ...
Blijkbaar (zo vertelde men mij nadien op de dienst Spoed van het ziekenhuis) is het niet ongewoon dat een 10-tal dagen na de ingreep een aantal van de bloedstolsels in de keel week beginnen worden en loskomen, dit creëert uiteraard nieuwe wondjes en dus ook bloedingen ... dat wist ik echter toen nog niet ...
Het enige wat de specialist mij van in het begin had uitgelegd was dat bloedingen zich kunnen voordoen en dat ik zo'n geval het best is om op ijs te zuigen en een ijs-pack op de keel te leggen en te wachten tot de bloeding stopt, indien dit niet gebeurt ga je naar de dienst Spoedgevallen ...
Nu had ik zoiets eventueel verwacht tot enkele dagen na de ingreep, niet meer na 10 dagen, dus was ik toch wat ongerust en belde de dokter van wacht voor advies, die gaf min of meer hetzelfde advies, dus probeerde ik het ...
Na een uurtje leek de eerst bloeding onder controle, dus probeerde ik wat te slapen (niet makkelijk als je je voortdurend afvraagt of je niet aan het bloeden bent in je keel) ... na een tijdje had ik een rare smaak, deed het licht aan en jawel, opnieuw een bloeding ... ok, ik bleef koelbloedig en herhaalde de procedure ...
Tweede poging tot slaap, na een half uur, opnieuw wakker, weer bloed, ok, dit kon niet meer, de schoonmoeder opgebeld om te komen babysitten (om 2u 's nachts, de kinderen sliepen dan wel, we konden ze moeilijk alleen achter laten) en wij vervolgens richting spoed, daar was men niet echt verbaasd ...
Voor de zekerheid staken ze een infuus (ook om bloed af te nemen voor analyse (stolling)), waarbij ik misselijk werd en mijn volledige maaginhoud die 100% uit onverteerd bloed bestond, prijs gaf ...
Na een uurtje observatie en aanvulling van mijn vocht via infuus, waren de bloedingen dan toch gestopt
en was ik een groot deel van mijn bloedstolsels kwijt en konden we terug huiswaarts keren om verder te slapen ...
Dit laatste was eigenlijk het minst erge van heel mijn avontuur (fysiek dan), maar mentaal ben ik daar dus helemaal niet goed van, liggen bloeden in je keel tot je maag volzit en daar misselijk van wordt om je eigen bloed over te geven, is iets wat ik niemand toewens. Ik voel mij daar nog altijd niet goed van en zit voor het slapengaan een kwartier lang mijn kussensloop te checken op bloedvlekken ... ach ja, ook dit zal wel passeren hé ...
Ondertussen is de pijn serieus gezakt, ik heb gisteren nog maar 1 Dafalgan genomen en vandaag nog zelfs geen, ik voel het nog wel bij het slikken, maar hoe sneller ik van die rotzooi af ben, hoe liever ...
En nu ga ik verder rusten ...
